- Kierowca jest odpowiedzialny za ładunek.
- Sprawdź czy trzeba dodatkowo zabezpieczyć ładunek przed przewróceniem się?
Sposób mocowania ładunku nie jest prostą sprawą, niewłaściwe mocowanie prowadzi do tragicznych skutków, dla ładunku, kierowcy i dla innych uczestników ruchu. Należy zamocować ładunek w taki sposób, aby nie mógł się przemieszczać, a tym bardziej spaść z pojazdu lub spowodować jego wywrócenie.
Ustalenie metody lub metod mocowania najbardziej odpowiednich ze względu na charakterystykę ładunku jest ważne. Również sprawdzenie, czy spełnione zostały zalecenia producentów pojazdu i sprzętu mocującego. Właściwy dobór osprzętu do mocowania ładunku powinien być odpowiedni do warunków napotykanych podczas podróży. Hamowanie w sytuacji zagrożenia, gwałtowne skręty, złe warunki drogowe i pogodowe należy traktować jako normalne elementy podróży. Osprzęt mocujący musi te sytuacje wytrzymać.
Kierowco!
Do obowiązków kierowcy należy za każdym razem, gdy ładunek jest ponownie rozmieszczany przed wyjazdem, sprawdzenie go pod kątem przeciążenia i rozkładu ciężaru. Na wszelki wypadek warto upewnić się, że ładunek jest prawidłowo rozmieszczony, czyli środek ciężkości znajduje się jak najbliżej osi wzdłużnej i jak najbliżej podłogi. Cięższe towary umieszczamy niżej, a lżejsze – wyżej.
Dokonuj kontroli ładunku!
Regularnie, o ile to możliwe, kierowca powinien sprawdzać podczas podróży umocowanie ładunku. Pierwszej kontroli należy dokonać najlepiej po kilku kilometrach na postoju w bezpiecznym miejscu. Ponadto sprawdzenie mocowania powinno się zawsze odbyć po gwałtownym hamowaniu lub innym nadzwyczajnym zdarzeniu podczas jazdy. Do mocowania warto używać wyposażenia dodatkowego, takiego jak maty antypoślizgowe, przekładki, taśmy, listwy kątowe itp. Trzeba zwrócić uwagę, aby w trakcie mocowania nie uszkodzić przewożonych towarów. Płynne prowadzenie, dostosowana prędkość do panujących warunków, unikanie szybkich zmian kierunku jazdy i gwałtownego hamowania zapobiega przemieszczeniu się ładunku. Dzięki stosowaniu się to tych wskazówek siły wywierane przez ładunek będą znacząco ograniczone i wówczas jazda powinna się odbywać bez większych problemów.
Za prawidłowe przeprowadzenie czynności załadunkowych odpowiada nadawca ładunku, który, przekazuje go przewoźnikowi w stanie umożliwiającym prawidłowy przewóz i wydanie go odbiorcy bez ubytku i uszkodzenia. Załadowca odpowiada za prawidłowy załadunek towaru i jego zabezpieczenie, w tym mocowanie przy współudziale kierowcy. Przewoźnik ma za zadanie przygotować pojazd do wymaganych przez spedytora warunków technicznych, w tym również oznacza to wyposażenie w sprzęt gwarantujący bezpieczne zamocowanie ładunku. Na nim spoczywa również obowiązek zastosowania właściwej jakości środków mocujących.
Przewoźnik jest odpowiedzialny za przewóz i to on ponosi konsekwencje, jeśli realizacja przewozu przebiegać będzie niezgodnie z umową. Sprawdza stan towaru i opakowanie przed przyjęciem go do przewozu. Może odmówić przyjęcia i przewozu, jeśli uważa ich stan za niewłaściwy. Przewoźnik może zlecić przewóz innej osobie, ale odpowiada za przewóz jakby sam go realizował.
Znaleźć tu można takie przykładowe czynności, jak:
- załadunek i rozładunek oraz nadzór nad załadunkiem i wyładunkiem,
- czynności spedycyjne,
- obsługę codzienną pojazdów i przyczep, inne prace podejmowane w celu wykonania zadania służbowego lub zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu i rzeczy,
- niezbędne formalności administracyjne,
- utrzymanie pojazdu w czystości.
To kierowca jest odpowiedzialny za ładunek, dlatego każdy indywidualnie powinien dopilnować ładunku i dopóki, zdaniem kierowcy, nie jest on załadowany odpowiednio – nie ruszać w dalszą trasę. To kierowca w tym momencie decyduje, czy ładunek jest odpowiednio zamocowany, czy nie – kierowca będzie go wiózł i kierowca za niego odpowiada. Przejrzystość podziału obowiązków zamazują coraz częstsze przypadki wykonywania załadunku przez samego kierowcę z odpowiednimi uprawnieniami.
Podstawowe zasady.
Podstawą rozmieszczenia ładunku na pojeździe w taki sposób, aby pojedyncze osie nie były niedociążone lub przeciążone, jest plan rozmieszczenia ładunku. Dla każdego pojazdu ustala się go jednorazowo, chyba że zmieni się charakterystyka pojazdu. Należy również uwzględnić w planie wszelkie urządzenia znajdujące się na pojeździe, takie jak podnośniki, żurawie oraz obciążenia pionowe pochodzące od naczep.
Przed sporządzeniem planu dającego odpowiedź na pytanie, czy parametry pojazdu są wystarczające do przewiezienia całego ładunku z uwzględnieniem obliczonego środka ciężkości, należy zapoznać się z in. formacjami podanymi przez producenta pojazdu.
W szczególności zaś należy zapoznać się z następującymi danymi:
• maksymalny ciężar całkowity,
• maksymalna nośność,
• ciężar rozładowanego pojazdu,
• nacisk osi przedniej pojazdu rozładowanego, nacisk osi tylnej pojazdu rozładowanego, maksymalny dopuszczalny nacisk osi przedniej,
• maksymalny dopuszczalny nacisk osi tylnej, minimalny nacisk osi przedniej,
• minimalny nacisk osi tylnej (% ciężaru całkowitego),
• rozstaw osi,
• odległość między osią przednią, a najdalej wysuniętym do przodu punktem ściany przedniej, długość platformy ładunkowej.
Plan mocowania w podstawowych parametrach powinien obejmować kilka podstawowych czynności.
Pierwszą z nich jest ustalenie masy ładunku i współczynnika tarcia. Dane te będą potrzebne do wyliczenia sił niezbędnych w transporcie. Większe tarcie może umożliwić skorzystanie z mniejszej liczby środków mocujących. Ważne jest zorientowanie się, czy dany ładunek może być przewożony w pojeździe. Zastosowanie dodatkowych środków mocujących nie może spowodować przekroczenia dopuszczalnych parametrów. Ocena punktu ciężkości ładunku jest ważna. Trzeba zwrócić uwagę, czy nie znajduje się powyżej geometrycznego środka ciężkości. Jeżeli tak – trzeba będzie dodatkowo zabezpieczyć ładunek przed przewróceniem się.
Zmiana środka ciężkości po zamocowaniu ładunku.
Istotne jest wyliczenie sił, które mogą powstać w transporcie z uwzględnieniem parametrów zastosowanych środków mocujących. Właściwie dobrane środki mocujące to dobrze zamocowany ładunek. W pierwszej kolejności trzeba zwiększyć tarcie. Należy zwrócić uwagę na puste przestrzenie, które powstaną po ułożeniu ładunku. Ładunek trzeba unieruchomić i – jeśli jest to konieczne – zabezpieczyć środek ciężkości, ponadto wypada sprawdzić zamocowanie. Jeśli zastosowane zabezpieczenie nie jest wystarczające, kierowca powinien zastosować dodatkowe środki mocujące.
Z planem mocowania ładunku ściśle wiążą się wymagania stawiane w tym zakresie przez Prawo o ruchu drogowym. Ładunek nie może powodować przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi pojazdu na drogę. Ograniczenie związane jest z wytrzymałością nawierzchni drogi. W Polsce istnieją trzy kategorie dróg. Większość to drogi o dopuszczalnym nacisku osi do 8 ton. Ich udział w ogólnej liczbie kilometrów jezdni systematycznie maleje. Drogi międzynarodowe, krajowe i część wojewódzkich dopuszczają nacisk osi do 10 ton. Wykaz tych dróg jest zamieszczony w rozporządzeniu ministra infrastruktury.
Ciekawy artykuł.